İnsan, vicdanını bazen suyla oyar. Öyle ince damarları çatlayan taşlar gibi ince sessiz sancır.

İşte böyle uyandırır suyu uykusundan.

Kalbimizdir, Argus
bizi susturan.

Belki bilmiyorsun,
sustukça yalnızlaşacağını
bir insanın
kendi ipiyle asla bir kuyuya inmemesi gerektiğini.

Hiç söylemiş miydim, en guzel uykuları taşların uyuduğunu? Bu yüzden yengeçlerin kayaların dingin derin uykularına saklandığını? Sahi, hiç mi söylemedim uykularımızın kötü birer taklit olduğunu?

İnsan, kirli bir ırmaktır. 

Bahçede soğuk, sert bir rüzgar dolanıyor. Uğultu... Uzaklarda bir tepe, kar içinde. Kar altındayız. Bulutlar kızıl şişkin devingen. Bir başka yerinden dünyanın, aynı gökyüzüne bakıyor ve farklı bir gökyüzü görüyorsun şimdi. İçinde, halının altına süpürüle süpürüle birikmiş ekmek kırıntıları gibi, öyle saklı, küçük, kirli bir kırgınlık var. İçinde olabilecek en çocuksu  kötülük var. Seni duyuyorum.