Ve biz hâlâ kapalı gözlerle denize karşı öylece kalakalmış olabilirdik. Ufka bakmanın içimizi nasıl aydınlatacağını bilmeden, kıyıya her yanaştığımızda göreceğimiz enginlikten korkarak bir çocuk gibi, aniden sıkıca kapatabilirdik gözlerimizi. Karşısına geçtiğimiz bucaksız maviliği görmemek bize tuhaf dahi gelmezdi.Onun kışkırtıcı, hırçın, güçlü sesini  hakkıyla dinlemeye dahi çekiniyor olabilirdik, evet, hâlâ.