Sonra sen uyudun ve usulca kar yağmaya başladı.

   Dağın yüzünü bölen uzun ve kıvrımlı kuru yarığa bakıp bir nehir düşledim. Taşların üzerinden köpürerek ve tüm küçük ayrıntıları süpürerek kendi yatağından, sertçe çarptı göğsüme. Ve yararak kalbimi, öteye aynı coşkuyla ilerlemeye devam etti.

    Toplayarak karnının altına ayaklarını, ve üşüyen başını gömerek benekli yumuşacık tüylerine, yumdu gözlerini bir kuş. Hangi dalın üstünde uyuyakaldıysa, oydu evi.

    Eskide kalmış ama eskimemiş yüzün, hep aynı tazeliği, aynı coşkusu, aydınlığıyla... Böyle düşündüm, dökülmüş yaprakları ayakkabımın ucuyla çatırdatırken. Kapıp kaçtı şapkamı birden rüzgar, kötücül küçük kuşlar üşüştü başıma. Donuk bakışlı kapına baktım uzaktan, kibirli anahtar deliğinden katı ve her sesi bastıracak türden can sıkıcı bir sessizlik yayılıyordu sokağa.

    Kalabalık nerdeyse, o orda. Biliyor kalabalığa karışmanın güvenli ve hayli kazançlı olduğunu. Fikirlere değil yalnızca o kuru çoğunluğa inanıyor.  

   Sen katıksız bir yalnızlıksın. Dört mevsim dudaklarında kar... 

    Didikleyen bakışları duvarların, yerin... Omuzlarımızda kızıl kanatlı şeytanlar mı soluklanıyor? 

    Bakıyor çalılıkların içinden, keskin, sabırlı, bir sırtlan kurulu gölgesine bulutların ve ardına çalılıkların, iştahla bekliyor avının düşüşünü. Sırtından kan akıyor oluk, düştü düşecek av. İzlemek iştahını kabartıyor sendeleyişini, çıldırıyor zevkten sırtlan, ak dişlerinde sonsuz bir açlık... Ne ki bir başka sırtlan daha izliyor avı ve bizim sırtlanı. 

    Acelesiz ilerliyor av, kendi kanıyla ılık ve ıslak. Acelesiz yürüyor ve biliyor ki çok geçmeden pençeleri birbirinin etine geçecek iki sırtlanın. Açlıkları ve iştahları öldürecek onları. 

  

    Aramızda Dicle, lirik. Çamurlu akıyor biraz, bahardan; yine de gözlerinin yeşili sönmemiş. Daracık yolların, suya inen merdivenlerin, kalbine açılan oyuklar... Seni izlediğim teped ben ve on altılık çaycı çocuktan başka kimse yok. Solumdaki  yoldan kamyon geçiyor tek tük. Aşağı sarkıtıyorum bakışlarımı. Taze çıkmış çimenlere bağdaş kurmuş bir adam, kırklarında. Kır saçlı. Yüzünü Dicle'ye dönmüş. Bir süre bağdaşını bozmadan suyu izliyor. Sonra ayağa kalkıyor. Su insanın kabesi olur mu? Ya da tarih? Suya ve sana kıyam, rüku, secde... Adam namazını bitirince tekrar kuruyor bağdaşını. Beyaz gömleğinin kollarını sıvıyor. Ellerini çimenlerde gezdiriyor. Sonra sohbete koyuluyorsunuz. Özgü bir dil yaratmışsınız. Başkalarının anlamayacağından emin, yüksek sesle, coşkuyla konuşuyorsunuz. Sözcükleri seçmeye, anlamaya çalışmadan dinliyorum sizi.  Taburenin üstünde uzak, yabancı, öteki... 

    İmge cehennemi rüyalardan doğrulup olanca gücümle, güne bir selam verdim. Her zamanki gibiydi her şey. Bir bardak su içerken, giyinirken, kapıyı kapatırken, dışardaki gürültünün içinden geçip giderken... 

    Ağır adımlarla gölden şehre yürüyor eylül serinliği. Gün ışığı yumurta sarısından dumanlı soluk sarıya döndü. Bir yüzüm İstanbul. Bir yüzüm... 

   

    Öyle nehirlere bırakmamalı kendini. Su insanı her zaman doğru yere götürmez.

    Kitleler aptal değil, kurnaz ve tehlikelidir.

   Kurumamış kan, yüzünde. Şaşkın baktığın elin, küçücük. Küçücüksün. 

    Bazen, en iyisi, hiç kimsenin söyleyecek hiçbir şeyinin olmamasıdır.

         

    Çünkü özgürlükle başlar, tutsaklığa evrilir ve eni sonu insanın içini oyan bir düşmana dönüşürdü.

    

    Zamana yayılmış bir vedalaşmaydı.

    Sıvazladı sakallarını. Baktı, sakindi gün. Güne tezat, huzursuzdu, doğrusu daimi hali böyleydi. Her koşulda rahatını kaçıracak bir düşün'ün içine atlardı hevesle. Garip bir haz alırdı huzursuz, huysuz hallerinden. 

   Sen ima'sın,kalabalık. 

    Köy yolunda durdu, indi. Dinlenme tesislerinin bakımsız tuvaletlerine doğru yollandı. Üzerinde '1TL' yazısıyla ak bir kağıt sarkan masada kibirli bir kolonya ile özenle üst üste dizilmiş peçeteler gördü. İki dirseğini masaya, çenesini de ellerine yaslamış on yaşlarında bir çocuk, tüm bezginliğiyle, adamı izledi. Adam kuru ellerle girip ıslak ellerle çıktı. Peçeteyle elerini kuruladı. Kendisine uzatılan ucuz kolonyayı avuçlarına yayıp burnuna götürdü, keskin limon kokusunu içine çekti, lağım kokusunu duymaz oldu. Cebinden çıkardığı madeni parayı masaya bıraktı gitti. Çocuk sonraki müşterisini aynı bezginlikle karşıladı.

    Kurumuş ellerimiz. Koca deniz ılıtamamış akşamlarımızı. Yıkık bir binanın içinde, şu vakit, bir çift kedi gözüyüz.

    Karanlık çökmüş.Omuzlarımızda soğuk geziniyor. Kalenin altında upuzun çimenler, ıslak. Işığın aydınlattığı yerler sinek kaynıyor. Aheste yürüyoruz. Az sonra bir kapıyı açarak çimenleri ve sinekleri ardımızda bırakacak, son'a hızla ilerleyeceğiz. 

    Sokak. Diğerlerinin masaları... Diğerlerinin masalları, iştahla ve heyecanla anlattıkları... 

 

İz.

    Bilmemenin sarhoşluğu bu daha ziyade. Nasılı niçini öncülü ve ardılıyla... Dışarıda deli rüzgarın dahi savuramadığı bir yağmur öncesi renk vurgusu... Su altında taş nasıl net, ıslak ve iştahlıysa öyle... Ve evet aklımızdaki bilinmezliğe tezat bu belirginlikler, diğeriyle sınırı kendisi olan bu biçimler.

    Taş evleri ve birbirinin dallarını gölgeleyen kavaklar, titriyor yeşil. Bu flörtöz hışırtılar da olmasa tümden uyuşuk sürecek gün ve alelade bir kızıllıkla geceye bırakacak yerini. 

    Hızla çırpıp incecik kanatlarını, cam bardağıma düşüp, kanatları upuzun suyun içinde, sırtı ıslak, karnı telaşlı ve kuru, çırpınıp öldü bir kelebek. Yaşamak, dedi, böyledir. 

    Açtım gözlerimi, gün ışıkları uçuşuyor perdenin eteklerinde. Bir çarpıntı! Bir kapı kapandı: hiçbir şey şimdiki gibi kalmayacak! 

    Kaçmalıyım bazen her türlü alışılmışlıktan. Çekip almalıyım kendimi zamanın kıskacından. Nesneleri silmeliyim, bilindik tüm biçimleri, olanca rengiyle. Başat noktasında olmalıyım ötenin, oradan dağınık ilerlemeliyim, yönsüz yolsuz. 

    Ne zaman düşsen toprağa ılık, eskimiş bir sözcüğü söylemişim gibi dirilir dilimin altında uyuklayan tat.  

    Ve zaman dişlerimin arasında bir tutam Yemen otu...

    Ne zaman baksam yüzüne bir tepeden, çoğalır çizgilerin, martılar üşüşür dudaklarına, dilinin ucundan kapıp kaçarlar seni. Etrafını bozkırın ketumluğu sarmış, denize öykünme öyle, kar yağacak daha katı rüzgarlarına. Apak dağların arasında çoğalacak maviliklerin. Kıyıya dokunduğun yerde donup kalacak ellerin, sadece ellerin. Yine de çalkanmaya devam edeceksin, kuşkusuz, kabının içinde. 

    Günün sarısına devedikeni anlatıyor halini. Her mor başından bir ayrı ah..  Biraz daha söylese, yüzü düşecek iyice göğün. Susuyor, iyisi... 

    Tıpası bu da sesimizin. Cam bir şişede devinen bir tutsaklığız belki. İrileştikçe irileşiyor gözlerimiz. Ellerimiz camın ötesine doğru, ellerimiz uzağa, daha uzağa... Kendi kötücül çemberini belirginleştiriyor kalabalıklar, tüm köşe başlarında bulanık gözleriyle karanlık tekrarlamalar... 

    Bir tepeden izlediğimiz şehir, dingin göl, hanımeli çiçekleri, maviye düşmüş kara, karaya düşmüş ışık... Tüm güzelliğine rağmen doğanın, soluğumuzda biten ökse otu, düşlerimizdeki renklilikten besleniyor. Ellerimize hastalıklı benekler düşüyor. Dudaklarımıza... 

   Adım adım izliyor deniz bizi, hızla uzaklaşmaya niyetliyiz, rıhtımdayız, topuğumuza değdi değecek su, bir solukluk mesafe yalnızca aramızdaki. Dalgalarına ve kalbime dolunayın gümüş yüzü düşüvermiş. Sanırsın ki ışık insanı arıtır, oysa bulandırır, elinden geldiğince. Suyu insana, insanı suya düşürür, birbirinin tekrarı olan bu iki meczup didişirken, ışık dudağının kıyısıyla güler, fark etmezsin.

 
    Şarap çanağı kırılıyor göğün, tek tük yıldızlar beliriyor bullak yüzünde. Dünyamızı çevreleyen atmosferin dışında kaygısız ve karmaşık bir rastlantısallık dört dönüyor. Dönüyor ve bir pıhtıya dönüşüyorlar içimizde. Biraz sonra yapraklar kopacak ellerimizden, bir rüzgar kopuvermiş gibi bir bilinmezden. Bize doğru...

    Susuz uyanışlar, buruk bir tat damağımızda ve gittikçe şiddetleniyor; çatlamış topraklar boyu dilsiziz, güneş ışığı kıpırtısızlığımızı kırbaçlıyor. Başımızda henüz uyanılmış bir düşün çelişikliği an ile... Fakat nerde hangi gerceklikte olursak olalım hep aynı çekirdek his içimizde...

    

    Serin rüzgâr dürtüklüyor kolumdan. Daha çok yol var denizin ortasından kıyıya, diyor, hızlanmazsan alır bu devingen karanlık seni. Aman be rüzgâr, senin amma da kötücül bu tembihlerin. Burdan kıpırdamayacak ve suya karışacağım gönlümce.

    Elmacık kemiklerinden alnına kurumuş kan, durgun bir sarı'lıksın ve fakat asla bir ceset değil. Hiç olmadığı kadar vurgulu sessizlik... Morarmış dudaklarında yankısı, öyle derinden yırtıyor göğü. Geceye şafak dökülecek olanca kanı kızılıyla. 

    İns ile cins... Elimde cins cins suret, biraz kesik, az melanet. Bir yüz gizli yüz, bir söz, söz bir değil ve biraz da gizli söz...

    Penceremde sesler... Kumrular camı gagalıyor. Gök de inliyor hani, hemdem olmuş bulutlar. Göğsümde akrep yelkovanı boğazlıyor. Serin de. Kesik soluklarımda tik tak yürüyor zaman , dura duraklaya, hiç olmadığı kadar tutuk, hiç olmadığınız kadar tutuğuz. Yarılanmış mum, sona yaklaşmanın tedirginliğiyle titrek. Biz; ışık, zaman ve gök birbirimizi duyumsuyor ve tadıyoruz. Böyle böyle indireceğiz günü yeryüzüne.

    En güzel yanı düşünmek seni telaşında baharın-martı kanadında ılık bir esintiyiz, öyle desinler-geceye direnmenin en güzel yanı işte, düne düşürüp aklımızı derin bir soluk almak. 

   Çiçeklenmiş yolların, mor salkımlar döküyorsun başak sarısı duvarlarımızdan. Kıyıya vurdukça kendini vurgulayan dalgalarla bir oluyor sesin, dilimizin altındaki taşları alıp bir bir, kaçıyor ve söz olup dönüyorsun. 

    Sağımda ve solunda deniz, karıncalar suya iniyor, ellerimde gün ışıkları... Bir akrep öpüyor topuğumdan. Sonra dikip bakışlarını gözlerime "İşte böyle öldü Akhilleus, yerden göğe zehir... Bırak onlar okuyla övünsün." diyor. Sana dönerek sonra sessiz ve tırmanarak hızlıca sırtından, zafer sarhoşu boynunda gezinmeye başlıyor, karası ve kuyruğuyla sakin, inceden akıtacak gibi zehrini.

    Biraz da is dudaklarında... Senden, biraz duman biraz iz, nedense dudaklarımızda...

    Bir ışık olsam gözlerinde kızıl ve buyurgan, ben bir ışık olsam kirpiklerinin gölgesinde çakıp sönen, bir ışık olsam gezinen çizgilerinde, düşer kalbine söz olurum. 

    Dört yanımız dört dağ... Henüz renk vermemiş ve yapraklanmamış kalbimizle dört dağın gölgesinde hasbihal ediyoruz kendimizle. Bir ağızdan konuşuyorlar, bizse suskunuz henüz toprak gibi.  

     Biraz keder, biraz yılgınlık biraz gecesin. Ağır akıyor bulutların üzerimizden. 

    Hiç taşırmamış gibi mürekkebi içimizden, hiç bulanmamış gibi maviye, renklerimizden soyunarak dayadık dirseğimizi gecenin sessizliğine.

    Bir de ay çekildi gökten. Ses de is de senden. 

    Omzumda gece, uysal. Berrak gözlerinde yalın bir gülümseme... Diyor ki: "Keşke alsan kalbimi yerinden, ağırlaşıyorum gün geçtikçe." Oysa en az benim kadar iyi biliyor herkesin kendi yüküyle mesul olduğunu. Susuyoruz birlikte. 

    Üç kumru boğazladık, öyle ki soluksuzluk taşıyor avuçlarımızdan. Biraz daha çarpsa ürkek kalpleri, parçalanırdı ellerimiz , çarpsa biraz daha. 

     

    Biraz daha yürüsek duvarların sessizliğine çarpacağız. Eteğimizden misketler yuvarlanacak sonra. Kim bilir neler söyleyecek ayaklarımız birbirine! 

    Göğü soluk soluğa aşmış bir ulaksın, kalbinde saklı söz. Bir zamanlar yüz çevirdiğin kapının gölgesinden sesleniyorsun: "Ulağım, bir ulak! Açın kapıyı!" Açılacak kapı ve gecenin kalbine dökeceksin sözünü. Sırtını dönerek sonra, aynı yoldan döneceksin kendine. 

   Ne söylersek söyleyelim hep aynı üç noktaya varıyor dudaklarımız. Yol, kesiliyor ve adımlarımız ve soluğumuz... Sen ise başka başka suretlerde hep aynı aymazlıkla dikiliveriyorsun karşımıza.

    Düşün ki nesnenin rüyasıyız.

    Yokuş aşağı, sırtında kaplumbağaların, kaya kaya bulduk düzü. Kır kokuları arasına bırakarak kalbimizi, çünkü ondan daha ağır yükümüz yoktu, bırakarak kalbimizi koyulduk yeniden yola. Gılgameş'in adımlarını öptü adımlarımız. Kendi sonsuzluğumuza varana dek tüm sonları biriktirdik eteğimize. 

    Yapraklanmadı ayaklarımız, aksine adım çaldık Hermes'ten.

    İkindi kahvesi, denize karşı, olmazsa olmaz... Balat yollarında kaybolmalı aklımız. Şuh bakmalı renkli ahşap evler ve yollar ıslık çalmalı, çökmeden gece. 

    Neden çelişmesin yaşam kendiyle? 

    Neden en olmaz bildiklerimiz 'ol' olmaksızın gerçekleşivermesin bir adım ötemizde?

    Kötü çeviri, metni öldürür.

    Seni çünkü hoyrat bir çağlayan alıp kollarına, uzak bir zamana taşımış. Ses ve söz geçirmez kalbin, sisli yüzün ve safir yumruğunla bir öte'sin. 

    Ne zaman sussam bir ayrıksılık konuşur kafamın içinde. Tüm gerçeklikleri yadsımak isterim. Ve tüm zıtlıkları buluşturmak...

    Ödünç vermelisin bana düşlerini. Uykularım aklına bulaşmalı ve aklımı almalı düşlerin.

    Geçmişini bir küfür gibi yüklenmiş kaplumbağa, asırlık ve buruş buruş, bataklık yeşili boynunu öne uzatarak bakıyor suda yüzen çirkinliğine. Zamanı kabuk bilmiş, ev timsali, bir an olsun ayrılmıyor kabuğundan, ayrılsa gök yarılacak sanki. Bir iki yağmur dökülüyor buluttan, önce göğe sonra yağmura sövüyor. Gülerken gören olmamış, buna tezat birden başlıyor gülmeye, hem katıla katıla. Son, diyor, hiç bu kadar olası görünmemişti. Nihayet ayrılacağım kafamın içinden. 

    Gece olsam yürümezdim gün ışığının çığırtkanlığına. Uzanır sessizliğin bulutsu yüzüne, derin solur, yeğnirdim.

    Saman sarısı gün, yüzünde ışıklar oynaşıyor. Taşların dibinden yapraklanmış ıtırlı çiçekler, ufacık. Lafazanlığında tembel yazın, ufka verdik yönümüzü. Dört yanı düş, bir an, çeperine sıkışmış bir varlık bilinci gibi bir sonraya, öte'ye atıyor kendini. Ve yeni bir an başlıyor ve bir tane daha...

    Yedi ölü yıkadık bu gece. İki kadın, biri yaşlı dört adam ve bir çocuk... Mora çalan dudaklarında donakalmış bir sözcük: 'öte'. İçlerini bundan çok sıkacak bir sözcük daha yok. Asla göremeyecekleri bir öte arafında, çürüyene kadar bekleyecekler. 

    Bu senin payen, dedi. Cebindeki küçük huzursuzluğu usulca çıkarıp sonra, senin o göğe bakan avcunun ortasına bıraktı, kaçtı. Savruk bir göktaşı kesildin, uçsuz bucaksız boşluğunda yaşamın, dönüp duran. 

    Harf ayıkladık harflerin içinden. Göktense hayali gölgeler... Ve denizlerden kırılgan çizgiler...  

    Bir sarmaşık olsam kökleri gökyüzünde, yaprakları yıldız tozu... Sonsuzluk yanılgısı, düş karası gövdesine sarılarak evrenin, sarılarak ve çiçeklenerek uzaklaşsam tüm küçük ayrıntılarından yaşamın. 

    Bilmeliydiniz geceleri konukladığımızı yarasaları kollarımızda. Kanatlarına uçuk tebessümler kondurduğumuzu ve asılı bir körlük olduğumuzu onlarla birlikte. Unutarak kendi dilimizde konuşmayı, kara derili imgelerin ininde tiz çığlıklarıyla... Yabancılaştığımızı...

    Kağıttan birer yelkenliyiz, ikircikli bir suyun üstünde yol alıyoruz. Yönlerimizi karıştırıyor rüzgar. Uzak bir kıyıdan bir ses alıyor, ses veriyoruz. Soluk soluğa dökülüyor üstümüze gece. Yıldızsız, tehditkar, öfkeli... Batmayacağız. Sese doğru uzanıyor, gövdemizi serip kıyıya bulutlu göğe veriyoruz kalbimizi. 

    Eli kalbinde bir söz olsam küçük oyuntusunda gecenin... Ben bir söz olsam bir eli kalbinde, düşer hokkaya sen olurum.

    Süzülüyor yaprak yeşili bir su yılanı sazlıkların arasından. Dinlenecek biraz sonra bir kuytuda. Sığlıkta birbirine çarpmadan hızla bir uçtan bir uca akıyor larvalar. Sense karşımızda tüm görkemiyle kapkara bir dağın hülyalı başına konmuş ak bir bulutsun. Çarpık bir gülümsemeyle izliyorsun baharı. 

    Ağarmış gözlerinin karası. Dudaklarında dünden kalan mor mürekkep, kurumamış daha. Söz yutmuş, biraz söz dökmüşsün. Parmakları birbirine kenetli bir tereddütsün sen. Gitsen denize düşersin, kalsan boz kuyuya.

    Mavi bir atlas göğsünde. Yırtık yelkenleriyle yol alan bakışları küçük seyyahların, hep aynı umutla bakıyor karmakarışık çizgilerine. Sende geziniyor düşleri, saklı vaatler, yarın ve gülüşleri.

    Gri yüzün. Kirpiklerinin gölgesinden düşler kanatlanıyor. Yağmurla çoğalıyorsun. Bir kara deniz sesin, iri dalgalarla çarpan yosunlu taşlara.

    Kal burada, henüz ötmedi tanyeri horozları. Ve henüz çökmedi uyku gözlerime, kalkmadı omuzlarımdan lafazan gece. Dağıtmadım bulutları.

    Birbirini kibirle süzen kaşlarına değiyor kirpiklerin. Kapkaranlık bakıyorsun. Soluksuz bir gece yağmuru nasılsa, öyle... İnce uzun parmakların masada ritm tutturmuş. Alnına kızıl saçlarından gölgeler düşmüş. Tok sesinden sözcükler dökülüyor, telaşsız. Sonra bir gülümsemeyle başlıyorsun sessizliğine. Sessizlikleri sevmeye başlıyorum. 

    Biz dökeli taşları eteğimizden, belki koca bir yüz yıl oldu. Bıraktık sözlerin durgun sularında yüzen avare nilüferler olmayı. Kuşanarak özgül seslerimizi ve tırmanarak ipil yağmurlardan tanrılar katına, tırmanarak ve ilk buluta kurarak çadırımızı, gök ektik gök biçtik. Yüz gün yüz gece yıldız çiğnedik, ışık eğirdik.

    Çelişik sözler, bir gövdeden çıkan iki inatçı baş gibi birbirini hırpalıyor. Biri diğerine hiçbir zaman galip gelmeyecekse de devam edecekler manasız didişmelerine.

    Kirpikleri karlı Erek Dağı'na dönmüşüz yüzümüzü. Üzerimizde soğuk bir gece titriyor, yıldız ışıkları ve ay. Yeri ve göğü dinliyoruz. Ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş gelir elleri bulur seni rüzgarın. İşte böyle söylüyor, Akdamar'da kara giysili bir çocuk, kaçmış, iki gündür yapayalnız adada, kendi dahil herkesle ve her şeyle konuşuyor ve şarkılarla öpüyor suları dudaklarından, geceyi ve  dahi tüm sesleri. 

    Sırtında küçük bir şeytanla geziyorsun. Bilindik şekline tezat bembeyaz ve çelimsiz, ürkek. Tam da kötülük peşinde değilse de sana yük olmaktan vazgeçmiyor. Ökseotu neyse o. Varlığını kanıksamış sakin yürüyorsun, nicedir kamburun çıkmış haberin yok, seni izliyorum ardından. 

    Yabancı çizgiler yüzünde, muzır bakıyor. Kararan yamaç ve kabaran deniz, iğne yapraklı ağaçların vurgun yeşili ve çizgiler, yüzünde yabancı alımlı çizgiler senin... 

    En kesif sessizliğinde senin, gizil bir sarmaşık kökleniyor kalbimize doğru. 

    Düşlerini ayaklarının yanına bırakıp soğuk denize doğru yürüdün, yalınayak. Heybene iki sözcük koymuşsun, birini sır gibi saklıyor, diğerini 'zaman' diye haykırıyorsun. Belki bilmiyorsun, senin iki omzuna bağdaş kurmuş, denizin dibini yokluyoruz gözlerimizle. Biz bir akrep, bir yelkovan bir de isimsiz bir oyunbaz... En az senin kadar karaysa da gece, biraz yakut, biraz sedef seçiyor gözümüz. Eğilip alsan ışır ve gülümsetirdin isimsizliğimizi.  Oysa sen birbirine sıkıca kenetlenmiş kirpiklerinde kat'i bir yol haritası taşıyor ve boynuna ak köpükler dokunana dek uzaklaşıyorsun kıyıdan.

    Sen bir ışık olsan kalbimizin kıyısına süzülen, bir ışık olsan dilinde yedi renk ve bakışsız,  ardına dek açılırdı gece, açılır ve fersah fersah yol alırdın karanlık gergin perdesinde gecenin. 

    Birbirinin sırtından atlayarak şen çocuklar gibi, kıyıya düşüyor dalgalar. Saçlarımızda yıldızlar, boynumuzda serin rüzgar, tüm varlığımızı kuşatan anaç gecenin gözlerine bakıyoruz. Bakıyor ve bir ılık soluk daha alarak  kıyıdan, geceye ve lirizmine mısra döküyoruz. 

    Gitsen kaybolursun, diyor, dursan tümden usanırsın. 

    Öylesine bir ırmak işte, kıyısında yosunlandığın.  Söz söylüyor, sana değil kendine, kadim tanrıların buyurgan diliyle rivayetliyor dün geceyi, ikircikli de üstelik. 

    Nasıl da uzun bir yolsun, adına yarın dedikleri... Yana yakıla aradığımız bir ölümsüzlük otu, ikincil yüzün, hep aynı umut ve dirençle... Nasıl da koştuk sana doğru! Her adımda bir kötücül kuzgun konduruyorsun sense omzumuza.

    Nasıl da ıssız bir yolsun, düş gücü ile delilik arasında... Hepimiz aynı bitmez çölünde bıraktık kalbimizi. Dilimizin altında tuz, samyeli ıslık çalıyor dudaklarımızda. 

    

    Bir söz olsan kızıl bir çaputla cüce bir ağacın ince dalına sarılmış... Üstelik var gücüyle sarılmış... Sen bir söz olsan tüm mecazlardan soyunmuş, gün gibi aydınlık ve şen; tüm yapraklar dökülürdü parmak uçlarına. Diri bir rüzgar koparak dağın kalbinden, koparak sana doğru cisimlendirirdi tüm düşleri. 

    Arıtılmamış belirsizliğini sırtlanarak ve son bir kez bakarak ardına, hiçbir kapıyı açmayacağım, dedi, hiçbir eşikten geçmeyeceğim. Engin göğün altında uyuyacak, ilk ışıkla başlayarak yürümeye, geceye varana dek durmayacağım. 

    Saçlarımın arasında geziniyor sesler. Gidilmemiş topraklar, diyorlar, sanıldığı gibi vadedilmemiş de... Takların altından ak atlar üstünde zafer geçiyormuş, mağrur. Sıkıca kapat gözlerini ve bak, diyorlar. Gözlerimi sıkıca kapıyorum. Atlasın en uzak noktacığında iki küçük ada, o iki küçük adanın  orta yerinde birer tak... Kanatlarını güneşe açmış, çiçek serpiyor yere kumrular. Perde perde yayılıyor nal sesleri. Göğsümüzde yeni bir gün filizleniyor.

    Çakırdikeni yakar gibi yakacaklar bizi, önce kalbimizden. İşte böyle fısıldıyor kulağıma çocuk. Taş olsam suya dönerim. Çocuksun sen, ölümü düşünmek sana mı kaldı? Küçücük tedirgin parmaklarınla mavi boncuk kolyeni çıkarıp bakır bir tel asıyorsun boynuna. Adını okuyorum, incecik yazılmış. En az senin kadar korkuyorum ölmenden. 

    

    Çağıldayarak gelirdin bahar sen olsan. Böyle ince ince akmazdın yeryüzüne. Dev bir dalgayla alırdın kışın tekdüze renklerini. Bin bir renkle öperdin çıplak dağları. Solurdu toprak... 

Bu gece Adonis'i dinleyelim.

"...
Kimse cesaret edemez bu suya dokunmaya,-
Anlam ormanlarının tutuştuğu bir su:
Dediler ki: 
Suyun her noktasına,
bir kelime ektik.
Dediler ki:
Acılarımızı ve düşlerimizi
testilere koyduk ve yıllanmaya bıraktık.
Dediler ki:
Göğün kapıları isteyene mahsus,
bizim işimizse yerde.
Dediler ki:
Uyurken haykırıyorduk biz,
kirpiklerimize kazımak için
gerçeğin adımlarımızdan başka bir şey olmadığını.
Dediler ki:
İşte kelimeler-
Ayaklarına giyiyorlar
zümrütten yakuttan pabuçlar,
göğün kapılarına gözcü oturuyorlar.
..."

* Adonis, Ölü Deniz Metinleri İçin Başka Bir Yorum Konçertosu

    Gece gece bir baykuş tünedi kalbime, kucağımda bir tavus kuşu, altımda uçan halı, Kaf Dağı'nın bulutlu aklına doğru yol alıyoruz. Baykuş, "Bir kadın" diyor, "kucağında asla bir tavus kuşu taşımamalı, uğursuzluktur." Neden uğursuzluk olsunmuş? Dünya bir tavus kuşunun tüyünden düşmedi mi güneşin bereketli tarlasına? Başını iki yana bezginlikle sallıyor baykuş. Nihayet varıyoruz, bir bulutun şişkin karnına giriyoruz birlikte. Kucağımdan atlayıp kuyruğunu açıyor tavus kuşu: "Her kadın kollarını böylesine rengarenk bir yaşama açmalı. Siz baykuşlar nesneyi ve her canlıyı bakışlarınızla didiklemekten başka şey bilmezsiniz. Aklınız fikriniz neyin ve kimin düşman olduğunu bulmakta. Oysa bizler güne, geceye, suya ve seslere şiirler söyleriz. Düşmanlarımızı değil dostlarımızı ararız. " "Laf! Bizi şu aptal dağa kadar sürükleyen de sendin öyleyse!"

* Baykuş resmi, Emirhan Candan'a aittir. 

    Bozkıra bahar indi. Ilık ve taze toprak. Biraz eşelesen toprağı, dipdiri solucanlar gülümseyerek ve kıvrılarak bir selam gönderecek sanki. Taşlarda kardelen kokusu kalmış, yabani kekiklerin yeşereceği günleri iple çekiyoruz. Sular iyice yükselmeden paçalarımızı sıyırıp suyu soğuk derenin bir yakasından diğer yakasına ayakkabılarımız ellerimizde geçmeliyiz. Ferah rüzgarlar dolmalı göğsümüze. 

    Ağrı Dağı eteklerinde ince uzun bir kavak, mağrur bakışlarını dikmiş taş eve. İki çıplak dala iki karga konmuş, birbirlerine, dağa, taş eve, pencereden başını bir kamlumbağa edasıyla çıkarmış yaşlı adama bakıyor. Kendi kendine konuşuyor adam, uzun sakallarını tarıyor bir yandan, ince dişli tarağıyla. Hede neden öldü ve ben nasıl yaşarım? Yaşarsın, hem bal gibi, diyor kavak yüksek sesle. Etrafta başka kavak olmadığından kanıksamış belki yalnızlığını. Kargalar itiraz ediyor:" Nasıl böyle katı olabiliyorsun? Hede her şeyiydi onun. En çok da körleşen sol gözüydü, onsuz nasıl görür dünyayı?" Kavak silkti dallarını. Ne de aciz kuşlarsınız! Baykuş konmalıydı dallarıma, oysa ben iki ahmak kargaylayla vakit öldürüyorum! Yaşlı adam kör gözünü okşadı, elleri kucağına düştü sonra. Koca adam ağlasa olmaz bir kavak ve iki karga karşısında. 

    Bir başka yerinden bozkırın, berrak gökyüzüne bakıyor ve bir takım yıldızına bir geceliğine kendi adını veriyorsun. Yüzün bir kuyuya düşüyor, dolunayın hemen yanında. Yüzünü kuyuda bırakıp ağır ağır geçiyorsun yıldızların arasından. 

    Medium'da yine simvesedef kullanıcı adıyla yazılarımı paylaşacağım. Göz atmak için;

BURAYA TIKLAYINIZ :)

    Küçük Beyoğlu'na akşamları hep sarı ışıklar vurur. Hafif bir yokuş inerek girdiğiniz sokaktan gürültülü müzikler, şen kahkahalar duyulur, sohbetlerse koyudur. Kalabalığı yara yara sokağın en sakin yerini buldunuz. Taburelerden birine kuruldunuz. Patlamış mısır kokuları yükseliyor. En az üç dil duyarsınız oturduğunuz yerden. Üniversite öğrencileri, Beyoğlu'nda çalışıp iş çıkışında biraz sohbet etmek isteyen arkadaşlar, her meslekten her türden onlarca insan bu sokakta birbirinden kopuk küçük öbekler halinde dipdibe oturur.

    Tepeden bakıyorum sana şehir. Gece yarısı sisle bir olmuş, evleri ve koca dağı yutmuşsun. Israrla havlayan köpeklerin saldırgan sesini almış pencereme kondurmuşsun. Göğün kızılı salkım söğüt ağmış üstüne.

    Yazmak, bazen Tantalos olmaktır.

           ÇOCUK

  Korku sert ve sık vuruşlarla dövüyor göğsümü. Karnımda düzensiz ve boğuk soluklarım sancıyor. Peşimdeler. Deliksiz bir yağmur yağıyor.  İğne yapraklı ağaçlardan nemli reçine kokuları yükseliyor. Mesafe hızla daralıyor. Öfkelerini ensemde duyuyorum. Duman rengi kayalıklara varıyor ayaklarım. Göğe doğru sivrilen bir kibir, taş suretine bürünmüş bir azamet... Baştan ayağa çamur içindeyim ve kaçacak yerim kalmadı. Ellerimle başımı sarıyor, gözlerimi sıkıca kapıyorum.

Bir gürültü kopuyor. Azılı bir ırmak gibi yatağını hırpalaya hırpalaya güçten düşüyor ses, duru bir sessizliğin ağzına varana dek akıyor, akıyor. Sonunda durdu. Elleriyle başını sarmış, titriyor. Saatlerdir peşindeyim. Onu gördüğüm o ilk anda başıma geleceklerden habersizdim ve açlığımdan başka bir şey düşünmüyordum. İhtiyardan umudu kesmiş, yiyecek bir şeyler ararken köy kahvesinin önünde buluvermiştim kendimi. Dışarıda bir taburenin üstünde sırtı bana dönük oturuyordu. Sol ayağı ile agresif bir ritim tutturmuştu, çıkardığı gürültü canımı sıkıyordu.  Taze kaz eti kokusuna O'ndan gelen yabancı ter, ayak ve kurumuş kan kokusu karışıyordu.  Bacağının açıkta kalan yerinden morluklar seçiliyordu. Yüzünü görebilmek için biraz daha yürüdüm. Dumanı tüten çayı yarılanmıştı. Bileğini bir bezle sıkıca sarmıştı. Kaşları çatılmış, elinde evirip çevirdiği küp şekere bakıyordu. Temkinli adımlarla ona yaklaşmaya başladım. Bozcaaa!! İhtiyarın sesiydi bu. Bozcaaa!! Sonunda yemeğini bitirmişti demek! İhtiyarın bahçesine koştum. Yerde kazdan kalan irili ufaklı kemikler, deri, kuyruk ve taşlık vardı. Burnumu yemeğimin üstünde iki kez gezdirdim, kokunun vadettiği lezzete hevesle atıldım. Yemeğimi bitirince kahveye verdim yönümü. Kulaklarıma bir iki yağmur damlası düştü. Sonra iri taneli yağmur damlaları toprakta oyuklar açtı, oyuklardan toz yükseldi. Kahvenin önüne geldiğimde sırılsıklam olmuştum. Tabureler içeri alınmıştı. Buralarda değildi, ben gittikten hemen sonra kalkmış olmalı, kokusu silinmişti. Yürümeye devam ettim. Epeyce yürüdükten sonra ormana saptım.  Otlar yağmurun hiddetinden iyice cılızlaşıp eğilmişti. Seslerin içinden altı ayak sesi seçtim. Koşmaya başladım, uzakta iki kişi gördüm. Görmediğim ama varlığından emin olduğum üçüncü kişinin ayak sesleri daha uzaktan geliyordu, onlardan ilerde olmalıydı. Üçüncü kişiyi görebilmek daha doğrusu O olduğundan emin olmak için kestirme yola girmeye karar verdim.

Bir köpek geliyor ardımızdan. Eğilip bir taş alacaktım ki yerden, başka bir yola saptı. Belki ava çıkmıştı, açtı sade, yollarımız bir anlığına kesişmişti. Biz de avının peşinde iki köpekten farksızdık. İçimizde büyüyen açlıktan aklımızı yitirecektik, O'nu bu köyde bulmuş olmasaydık... Şuna bak! Nasıl da canını dişine takmış koşuyor! Kaçabileceğini sanıyor. Eninde sonunda bitecek bu kovalamaca. Ve nasıl öldürdüyse öyle öldürülecek.

Çok geçmedi, sonunda görebildim, O'ydu. Kıpkırmızı olmuştu yüzü. Boğulacakmış gibi soluyordu. İyi koşmuştu ama yorulmaya başladığı her halinden belliydi. O'na seslendim, baktı, göz göze geldik. Ve o an sanki ondan bir parça kopup beni onunla bütünledi. İçimde bembeyaz bir boşluk belirdi.  Bir günah, dedim! Ancak bir günah bir insanın bakışlarını böyle derinleştirebilir. Ortak bir dilde buluşmuştuk sanki. Allak bulak yüzünün ağırlığını, bakışlarındaki kiri ve utancı sırtlanmıştım. En az onun kadar ürkek ve çaresiz oluvermiştim. Bir kez daha seslendim. İlerde sarp kayalıklar vardı ve oradan öteye geçemeyecekti. İkili de yeniden görüş alanıma girmişti. O ise şimdi karşımda tüm çarelerini tüketmiş, elleriyle başını sarmış, titriyor. Göğü bir baştan bir başa yara yırta bir yıldırım düşüyor dağın yüzüne. Gök inliyor.

İkiliden biri O'nun üstüne çullanıyor.

- Canavar, diyor diğeri alçak sesle. Yumruğu sıkılı. Nasıl yaptın? Sadece bir çocuktu. Küçücük...

*Öyküyü Armand Amar'ın şu güzel ritimleri eşliğinde okuyabilirsiniz:

    Açtın gözlerini, kirpiklerinde ıslak daha düş, henüz incelmemiş de sisi. Işık dağılıyor o sisin içine, çiğ sarı.  Önce bir duvar görüyorsun. Bir iki kırptıktan sonra gözlerini çerçevelenmemiş kadın resimlerine dikiyorsun. Kırmızı, mavi, sarı ve siyahın birbirine bir şeyler anlattığını işitiyorsun. En az bir beyaz kadar anlıyorsun dillerinden.

    Sert sivri bir taşla eser bazen rüzgar. Birer çizik bırakarak ardında, denize ulaşır.

    Uzanmış, tavanı izliyorsun. Sırtın yatağa değil tavana dayanmış olsa yıllardır her şeyin yerli yerinde olduğu odanı yadırgardın. Lamba daha içten gelirdi sana. Işığı gözlerini kamaştırsa da onunla dipdibe yaşamayı öğrenir, belki sevmeye de başlardın.

    Bir kovan dolusu arı uğultusu... Pencereme  bir gürültü yapıştırmış yüzünü. Onu izliyorum yarım saattir. Gitmeye niyeti yok gibi. Perdeyi çekip koltuğa oturuyorum. Ne mümkün kaçmak! Sesi bir an olsun kesilmiyor. Gidip perdeyi tekrar açıyor yüzüne doğru camı üç kez tıklatıyorum. Ses kesiliyor, görüntü siliniyor. Yerime geçiyorum, hoşnut bir gülüşle bakıyorum aynaya. Gözlerimi kapıyorum ki o sevimsiz yüzü beliriyor, yine o arı uğultusu, bu kez kafamın içinde, kızıl bir ahtapot gibi kavramış sımsıkı. 

    Sırtımda yarasa kanadı, Erek'ten Nemrut'a yaldızlı bir gece taşıyorum, gecenin bir yüzü ve ben simsiyahız. Krater gölünün kıyısında taşlar var, bir de dalları buz tutmuş sefil bir ağaç. Gözüm hep göğü görmeli, ayaklarımı asacak bir dal buluyorum. Kargalar konmuş bu dala belli bu sabah, kokuları canımı sıkıyor.

    Başak topluyormuşuz, duru bir su akıyormuş yanıbaşımızdan. Başımız toprağa eğilmişse de kalbimiz göğe bakıyormuş. Eteğimizde karıncalar.... Çan sesleri yükseliyormuş çiçeklerden, düş tarlasındaymışız, başak topluyormuşuz, saçlarını okşar gibi yerin.

    Yani uzaktayım, anılardan ve eskimiş tüm nesnelerden. Üç ayna, bir fincan çay ve beyaz bir perdeden ibaretiz bu gece. Bir dilim limon yüzüyor ıhlamurun içinde. Devrik hokkaları, akreple yelkovanı, sesi ve sayfaları kapı dışarı ettim. Gözlerime mum ışıkları kondu, bir fenerim sanki göl kıyısında, sarı. 

    Gece de is tutar. Bulutların ak etekleri de... Nasıl soğuksa hava, kömür kokusu sarmış geceyi. Açık pencereden sarkıyorum. Karşımda bir tepe, aklından kim bilir hangi rüzgar geçiyor.

    Yastığımda bir örümcek geziniyor. İncecik bacaklarına harfler tırmanıyor. Bir hamak dokuyor, ağzına bakıyorum ne de sonsuz bir iştah! Hamağa kuruluyorum, kirpiklerimde harfler, uyku kaçıran. Sallıyor beni örümcek, bin yaşında söylediğine göre. Masallarla yürüyor kalbime, sisleniyor aklım. Uyku çökecekken üzerime, bir ses duyuyorum, yabancı: ''Kalbini de mi yiyeceksin?''. 'Önce kalbini yiyeceğim.' diye yanıtlıyor masal sesim. Dev bir dalgayla alıyor uyku beni o hamaktan.

    Bir perde olsaydım, ardışık iki an arasına gerili, ben bir perde olsaydım kara, bir an için çekilir o iki an'ın arasından, birbirleriyle göz göze gelsinler isterdim.

    Bir düş gördüm. Ufku mora çalan bir okyanusun dalgasında çalkanıyordum. Bir düş... Pencereme mor ışıklar düşüyordu, saçlarımız mavi dalgalar, ellerimiz yosunlardı. Bir balık yuttum, batık bir geminin buyurgan kapısından girer gibi girdi kafamın içine. Kafamda bir balık, mürekkep... Mora çalıyoruz, az sonra balık ben okyanus ve ufuk bir bütün olacağız.

    Bir kapı olsaydın, eskimiş, deniz yeşili ve yüzünde pirinçten bir tokmak, ben eşiğine oturur konuşurdum seninle. Bir kapı olsaydım, eskimiş, gök mavisi ve yüzümde pirinçten bir tokmak... Bir eşik olurdu kalbim, çömelir öyküler dinlerdin benden. Kapının lafazanı, kalbin suskunu yeğ der eskiler.

    Tramvay ıslığısın sen, şen bir yağmur yağıyor; balık istifi tramvay, bir ufak insan akvaryumu, nemli hem. Kapanmış şemsiyeleri sıkıca kavrayan ellerde sabırsızlık geziniyor. Bir durak sonra kapı açıldığında şemsiyeler de açılıp yağmur şakıyacak sanki.

    Baktın, hür, dağlara kuş bakışı. Zirveden göle hülyalı inen sis, bazen tüm renkleri soluklaştırır. Romantik bir tan vakti izliyor olduğun o tılsımlı sisin suya dudak verdiği yerde efsanevi bir balık uyuyor. Derler ki o balık sisle doğar, sis dağılınca da suya dönüşür.

   Kurtlarla konuşuyoruz bu gece. Buz üstünde dört ayak, hızla alınıp verilen soluk bir iki bir iki üç... En az onlarınki kadar soğuk ve keskin bir karanlığın içinden geçiyoruz koşarak. Onlar aya biz ayalarımıza açıyoruz falları. Hevesle tırmandığımız gökten üç elma düşürüyoruz yeryüzüne. Kendimiz için... Yerin ve göğün bizden ibaret olduğunu bildiğimizden biraz da, birbirimiz olabildiğimizden.

    Bir sokaksın sen. Göğsüne kuru yaprakları serpilmiş sarmaşıkların, kızıl, gece bir çınlamayla iniyor yüzüne. Küçük demir bir kapıya varan bir sokaksın sen, iki büklüm giriyorum şimdi o kapıdan Alice harikalar diyarında değil ve fakat zaman aklımla oyun oynuyor. Küçük bir anı defterinin içine gizlenmiş onlarca an kuşatıyor etrafımı. Hızla çıkıyorum o kapıdan. Belimi doğrultup izliyorum üzerindeki yaprakları. Taş yolların, uzun duvarların, çiçek kokularınla sen bir sokaksın. Çıkılmaz değil. Yine de zor oluyor son kez bakarak serinliğine ve içinde uğuldayan rüzgarı duyumsayarak gitmek.

    Korkarım alacak seni kıyıdan dalgalar. Söylenmiş tüm sözler, yerini küçük renkli taşlara ve sarı kumlara bırakacak. Gün yutacak seni ve çünkü sen düne sıkışıp kalmış bir gülüş oluverdin. Korkarım yeniden duyulmayacak sesin.

    Biz yağmur olsak o düzlüklere yağmazdık. Alır başımızı bir dağın sivrilen inadına yağardık. Kolumuzu da o inada yaslar göğü delişine övgüler yağdırırdık.

    Yarım kalmış bir sohbet gibi kendini tamamlamak üzere sözcükleri yola koydu zaman. Zaman bazen bir şehirdir. Ardında bıraktığın ve önüne serilen...

    Yıldız yiyen bulutlar gecenin üstüne gri düşlerini sermiş; izliyor karla örtülmüş inatçı tepeleri, kırılgan uykuları, yarını ve dünü şimdiye sıkıştırmış aklımızı, seni ve beni, hepimizi umarsız gözlerle. Aklımda bir çift göz var, bulutlardan şu karlı dingin şehri izlediğim. Konuşan ve duyan, izleyen ve izlenen ben, usulca çatılarda geziniyorum.

    Özgürlüğün bir yüzü hep o uğursuz, kasvetli duvara bakar.