Aramızda Dicle, lirik. Çamurlu akıyor biraz, bahardan; yine de gözlerinin yeşili sönmemiş. Daracık yolların, suya inen merdivenlerin, kalbine açılan oyuklar... Seni izlediğim teped ben ve on altılık çaycı çocuktan başka kimse yok. Solumdaki yoldan kamyon geçiyor tek tük. Aşağı sarkıtıyorum bakışlarımı. Taze çıkmış çimenlere bağdaş kurmuş bir adam, kırklarında. Kır saçlı. Yüzünü Dicle'ye dönmüş. Bir süre bağdaşını bozmadan suyu izliyor. Sonra ayağa kalkıyor. Su insanın kabesi olur mu? Ya da tarih? Suya ve sana kıyam, rüku, secde... Adam namazını bitirince tekrar kuruyor bağdaşını. Beyaz gömleğinin kollarını sıvıyor. Ellerini çimenlerde gezdiriyor. Sonra sohbete koyuluyorsunuz. Özgü bir dil yaratmışsınız. Başkalarının anlamayacağından emin, yüksek sesle, coşkuyla konuşuyorsunuz. Sözcükleri seçmeye, anlamaya çalışmadan dinliyorum sizi. Taburenin üstünde uzak, yabancı, öteki...
